Περί εκχωρήσεως ή μη, δικαιωμάτων επί του Πόντου και της Μικράς Ασίας

Ας πάρουμε ως γενική αρχή ότι κανένας δε πονά τον τόπο του άλλου περισσότερο από τον δικό του. Και ας πάρουμε ως δεδομένο ότι διαπράχτηκε ένα έγκλημα τον προηγούμενο αιώνα που παραμένει ατιμώρητο ακόμη και σήμερα.

Κι όπως φοβερίζουν τα παιδιά καμιά φορά για να μη κάνουν αταξίες έτσι και η Ελλάδα ως κακή μητριά, όπως εύστοχα την αποκάλεσε η Μυροφόρα Ευσταθιάδου, μας κρατά εδώ και ένα αιώνα κάτω από ένα συνεχή αίσθημα απειλής και τρομοκρατίας για επίθεση από την Τουρκία ενώ η ίδια η Ελλάδα ξύνεται συνεχώς στην γκλίτσα του τσομπάνη για να διατηρεί τις συνθήκες αυτές.
Δε ξέρω για σας, εγώ πάντως στο μισό αιώνα που μου χάρισε ο Θεός ζω κάτω από μια συνεχόμενη απειλή ελληνοτουρκικού πολέμου. Πλέον δε με αγγίζει καν, έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μου. Θα ξυπνήσω το πρωί, θα πιω καφέ, θα δεχτώ απειλές για τουρκική επίθεση στην Ελλάδα, θα μαγειρέψω μεσημεριανό κλπ.

Θα έλεγε κανείς ότι το κλίμα αυτό συντηρείται ώστε να διατηρεί σε ύπνωση τους απόγονους των προσφύγων της Μικράς Ασίας και του Πόντου μέχρι αυτή τους η ιδιότητα να μην έχει πια καμία απολύτως σημασία λόγω της πλήρους αφομοίωσης και της εξασθένισης της καταγωγής μέσω μεικτών γάμων.

Η κατάσταση του τετελεσμένου γενονότος στην οποία μας έφερε ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε συνεργασία με τον φίλο του Μουσταφά Κεμάλ μόνο προδοτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από όλους εμάς αν κατεβάσουμε από τα πρόσωπα μας τη μάσκα του ελληνικού εθνικισμού που μας φόρεσαν.

Ειδικά αν έρθουμε αντιμέτωποι με την τόσο πετυχημένη δήλωση του όσον αφορά την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη διαφορά καλύτερα πιστεύω:

«Ως εις εκ των τριακοσίων χιλιάδων Κρητών δε σας εκχωρώ το δικαίωμά μου, ώστε μόνος σεις να ρυθμίζετε αυτοβούλως την εθνικήν πολιτικήν του τόπου μου.

Ελευθέριος Βενιζέλος

Αυτός που δεν εκχώρησε το δικαίωμα του ως ένας εκ των τριακοσίων χιλιάδων Κρητών να ρυθμίζει άλλος την εθνική πολιτική του τόπου του, θεώρησε εαυτόν άξιο να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ στην Ανατολία και τον Πόντο χωρίς κανένας να του έχει δώσει το δικαίωμα. Ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δε κατάφεραν να ξεκληρίσουν τόσο πολύ την Ανατολία και τον Πόντο μέσα σε τόσους αιώνες τουρκοκρατίας.

Δε μας έφτανε το ξεπούλημα που είδαμε να υπογράφει ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία τα σχολικά βιβλία αποκαλούν ως τη μεγαλύτερη διπλωματική νίκη της Ελλάδας και δε βρέθηκε μια ντουζίνα Τραπεζούντιων εκπαιδευτικών να κάψει τα βιβλία μπροστά στο υπουργείο ως ένδειξη διαμαρτυρίας, έπρεπε να ολοκληρώσει το ξεπούλημα με τη συνθήκη της Λωζάνης για να αδειάσει όλη τη Μικρά Ασία και τον Πόντο από τους γηγενείς κατοίκους της και να τους σύρει σε μια περιπέτεια που αποδεκάτισε τον πληθυσμό.

Θα έλεγε κανείς οτι περισσότερους χριστιανούς σκότωσε ο Βενιζέλος υπογράφοντας την Ανταλλαγή Πληθυσμών παρά οι Τούρκοι στα 500 χρόνια υποδούλωσης. Ο αριθμός των ανθρώπων που πέθαναν στα πλαίσια της Ανταλλαγής είναι τεράστιος. Και οι περιουσίες των αποθανόντων αποδόθηκαν στο ελληνικό κράτος φυσικά. Ένα κέρδος το είχε όσο να πεις.

Και ούτε καν έδωσε σημασία στα συλλαλητήρια των προσφύγων της Ανατολίας και του Πόντου. Διότι και φωνές υπήρξαν και διαμαρτυρίες υπήρξαν και συλλαλητήρια υπήρξαν αλλά δεν ήταν Κρήτες προφανώς, οπότε δε τους έδωσε σημασία.

Διότι, από ότι φαίνεται, μόνο οι Κρήτες δεν εκχωρούν το δικαίωμα ώστε να ρυθμίζουν άλλοι αυτοβούλως την εθνική πολιτική του τόπου τους. Για όλους τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς αποφασίζουν άλλοι, Κρητικοί κατά προτίμηση.